Co w nas siedzi?

Życie jest kruche i ulotne, biznesy są wątłe i mizerne. ....niestety stało się, dyrektor zarządzający, którym tak się zachwycałem nie jest już zarządzającym. Biznes jakim zarządzał stał się agonalny. Trzeba było coś z tym zrobić, zabrałem się więc za jego reanimację. A jak reanimacja to wznowienie jego krwiobiegu, czyli kontaktów
z klientami. A jak kontakt z klientem to oczywiście najlepszy jest kontakt osobisty. A jak osobisty to częste podróże. I tak jadąc sobie z miejsca na miejsce, na drodze oprócz tych, którzy bezgranicznie wierzą w moc swoich koni mechanicznych, umiejętności, szczęście i swoją nieśmiertelności, mijam również miejsca, w których ta wiara zawiodła, w których się skończyła. W jednym z takich miejsc naszła mnie refleksja. Co takiego jest w człowieku, co nas napędza, daje nam "życie", energię. Naukowcy, biolodzy, chemicy i inni "bio" mówią, przemiana materii, chemia, energia, kalorie. Ale gdyby było tylko tak to pewnie już byśmy umieli tę biochemie w nas odtworzyć, uruchomić, spowolnić. A tak nie jest. Chwila i gaśnie w nas ta biologia i ta chemia i nic, nikt, nie jest w stanie ani powstrzymać zgaśnięcia ani go zwolnić. Co więc nas napędza? Co w nas siedzi? Kiedy to w nas się uruchamia? Od kogo pochodzi, od ojca i matki, czy od jednego z nich? Czy to tylko biologia i chemia? Co to jest, co nas napędza do wędrówki przez życie? 

Co się dzieje gdy ogień w nas wygaśnie? 

Czy przyjdzie nam wędrować przez mroczne pustkowie? 

Spadamy z wysoka... 

pokonujemy przeszkody ...,

by zakończyć ......

Ale mimo tych mrocznych perspektyw dzielnie wędrujemy...

a wędrówka nasza zaczyna się od radosnego ...

i trwa, chyba że jakiś pirat przetnie naszą drogę lub "bio" w nas zgaśnie. Oby jak najpóźniej.